Νόστος

Ανοίγω το παράθυρο σ’ ένα νέο κόσμο. Και άσε τα κοράκια να κράζουν στην ξύλινη σκεπή πάνω από την ευτυχία μου. Εγώ θα πετάξω στο νέο σύμπαν μου με πόδια γυμνά και ψυχή ατσάλινη. Αν δε ρημάξουν όσα έχτισα στο σκοτάδι, δε θα γνωρίσω το φως. Τις ημέρες μου θα ντύνω με τις αχτίδες της νοσταλγίας τη μαραμένη μου ελπίδα και θα γιατρεύω το ασθενές σώμα. Θα χαίρομαι με ένα παγωτό στο χέρι και με το χαμόγελο μικρών και μεγάλων περαστικών. Θα στήνω πανηγύρια με παραμυθένιες γωνιές, μαλλί της γριάς και ξωτικά και θα χορεύω με το αέρινό μου φόρεμα. Θα σβήνω με το λίκνισμά μου τις ρυτίδες που χάραξαν τα χρόνια της αναμονής και θα ξανασυστήνομαι με τα προσωποποιημένα μου όνειρα. Το βράδυ, που θα πέφτουν τα φώτα στο φιλόξενο πάρκο μου, θα πλανάται η ματιά μου σε φωτισμένες λεωφόρους. Θα μάθω να φοβάμαι ξανά τη νύχτα και να χάνομαι μεταξύ αγνώστων. Αρκεί που η καρδιά μου θα μιλά την ίδια γλώσσα με κάθε λογής περαστικό. Θα συγχωρώ πιο εύκολα και θα εκτιμώ τα μικρά πράγματα που δεν είναι δεδομένα. Μα θέλεις να ξέρεις ποιο είναι το πιο σημαντικό; Θα θυμίσω στους άκαμπτους μυς του προσώπου μου πώς σχηματίζεται το χαμόγελο. Χωρίς περίσσεια υλικών αγαθών, χωρίς περίσσεια αχρείαστων συζητήσεων και συναναστροφών. Ανοίγω παράθυρο σε ένα νέο κόσμο. Στον ακριβό μου κόσμο.

Κατερίνα Δημοπούλου