Γράφω από το μέσο του ωκεανού. Η θάλασσα, άλλοτε αγριεμένη και άλλοτε μια υδάτινη αγκαλιά. Είναι μερικά τέρμινα τώρα που έδωσα το σάλτο από το καράβι. Ήταν νύχτα, όταν πήδηξα στο σκοτεινό ωκεανό. Λίγοι το αντιλήφθηκαν και τους έγνεψα αμέσως να σωπάσουν. Κολυμπώ νυχθημερόν με πυξίδα το όνειρο. Ξαποσταίνω σε νοητά νησιά με γιορτές, κρασί και χαμόγελα. Κάπου κάπου, βλέπω ένα μικρό φως στον ορίζοντα. Χάνεται όμως γοργά σαν να ‘ταν ψευδαίσθηση. Πού ξέρεις; Μπορεί να μην απέχουμε πολύ από το επόμενο νησί. Λίγη στεριά χρειάζεσαι, ψυχή μου, για να αναθαρρήσεις. Τα αιμοβόρα όντα της θάλασσας σ’ αφήνουν να διαβείς αλώβητη. Σαν να έχουν μάθει να αποτίουν σεβασμό στους θαρραλέους αυτού του κόσμου. Θα ‘ρθει η μέρα που θ’ απλωθούν στα μάτια σου μπροστά τα φώτα από το μεγάλο λιμάνι. Εκείνη τη μέρα θα την ονομάσεις δικαίωση. Θα σμίξεις με τη φύση και τη ζωή και θα ξεχυθείς στο φως της σοφίας. Ολόκληρο το ταξίδι σου στην άβυσσο θα αξίζει για μία μόνο στιγμή. Εκείνη, που θα ξετυλίξεις τον πάπυρο με το χάρτη και θα διαπιστώσεις πόσο μακριά σε έφτασε το θάρρος σου από τον τελικό προορισμό του καραβιού που επέβαινες..
Κατερίνα Δημοπούλου
Katerina Dimopoulou 
Leave a comment