Τελευταίο δρομολόγιο

23:15 ακριβώς. Αεροδρόμιο. Ξαναδιαβάζει το μήνυμα στο κινητό της, ενώ παράλληλα νιώθει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Ο συρμός του μετρό φτάνει στην αποβάθρα. Ο αέρας ανασηκώνει το παλτό της και τα μαλλιά της μπαίνουν μπροστά στα μάτια της. Σηκώνει βιαστικά τη βαλίτσα της κι επιβιβάζεται. Βρίσκει θέση δίπλα στο παράθυρο, στα καθίσματα που είναι τοποθετημένα αντίθετα από την κατεύθυνση του συρμού. Κοιτάζει στην αντανάκλαση του τζαμιού αν έχουν ξεπρηστεί τα μάτια της. Διαπιστώνει ότι η βαλίτσα της δε χωράει στα πόδια της και σηκώνεται να την τοποθετήσει στη θήκη πάνω από τα καθίσματα. Νιώθει ένα χέρι να την ακουμπάει: «Να σε βοηθήσω;», η ματιά της σκοντάφτει σε ένα αντρικό χαμόγελο. Ανεβαίνει προς τα μάτια. Καστανά κι εκφραστικά. Τα μαλλιά του πυκνά με λίγες γκρίζες τρίχες στους κροτάφους. Το άρωμά του καίει ευχάριστα το λαιμό της. «Ευχαριστώ πολύ», του λέει με ένα διστακτικό χαμόγελο και σκύβει γρήγορα το κεφάλι.

Εκείνος κάθεται στην απέναντι θέση από τη δική της, διαγώνια. Του ρίχνει μια κλεφτή ματιά την ώρα που κοιτάζει το κινητό του. Φαίνεται γύρω στα 35. Δεν είναι τελείως αξύριστος κι έτσι διαγράφονται οι γωνίες του προσώπου του. Το ντύσιμό του είναι casual αλλά φαίνεται ποιοτικό. Στο αριστερό χέρι φοράει ένα smartwatch και στο δεξί τίποτα. Παίρνει γρήγορα το βλέμμα της από πάνω του για να μην την αντιληφθεί. «Επόμενος σταθμός Κορωπί. Next station Koropi», ακούγεται από τα μεγάφωνα. Ξαναστρέφει τη ματιά της πάνω του και αντιλαμβάνεται ότι την κοιτάζει κι εκείνος. Οι κόρες των ματιών της διαστέλλονται, ενώ την ίδια στιγμή το μυαλό της καταλαμβάνει ένας καταιγισμός από σκέψεις: «Δεν μπορεί να είναι ιδέα μου. Δεν το πιστεύω αυτό που συμβαίνει, είναι θεός!» «Μακάρι να ζητήσει το κινητό μου», «Αν μου πει να βγούμε το Σάββατο, δεν παίζει να πάω στα γενέθλια της Μαρίας….ή μάλλον θα πάω και θα του ζητήσω να έρθει μαζί». Αν και σκυφτή, δεν μπορεί να κρύψει το χαμόγελό της. Αισθάνεται ένα βλέμμα κολλημένο πάνω της. Γυρνά ξανά προς τη μεριά του. Οι ματιές τους διασταυρώνονται για αρκετά δευτερόλεπτα. Εκείνος της χαμογελάει. Εκείνη ανταποδίδει. «Επόμενος σταθμός Παλλήνη. Next station Pallini». Αρχίζει να αγχώνεται ότι δε θα προλάβουν. Σε λίγες στάσεις κατεβαίνει και δεν έχουν ανταλλάξει ακόμη κουβέντα.

Εκείνος πληκτρολογεί κάτι βιαστικά στο κινητό του. Εκείνη ανασηκώνεται αδέξια από το κάθισμά της. Ο παλμός στο χέρι της γίνεται πιο γρήγορος. Τραβά το κινητό έξω από τη θήκη της μικρής τσάντας και αρχίζει να γράφει ασυναρτησίες στο σημειωματάριο. «Επόμενος σταθμός Αγία Παρασκευή. Next station Aghia Paraskevi». Την ηχογραφημένη ανακοίνωση διακόπτει η ηλικιωμένη κυρία που κάθεται στην άλλη πλευρά του βαγονιού: «Νεαρέ, μπορείς ν’ ανοίξεις το παράθυρο, παρακαλώ; Είναι αποπνικτικά εδώ μέσα». Αυτός σηκώνεται, τεντώνει τα χέρια του μέχρι το παράθυρο και το τραβάει ν’ ανοίξει. Σκύβει κάτω από τα τεντωμένα χέρια του και την κοιτάζει από πάνω μέχρι κάτω. Εκείνη γέρνει προς το τζάμι. «Επόμενος σταθμός Χολαργός. Next station Holargos». Δε θα κατέβει. Αποφασίζει ότι θα πάρει ταξί. Εκείνος φτιάχνει τα μαλλιά του περνώντας τα καλοσχηματισμένα δάχτυλά του ανάμεσά τους κι εκείνη τον παρακολουθεί με κοκκινισμένα μάγουλα. Σκέφτεται τι θα μπορούσε να του πει για να ξεκινήσει την κουβέντα. Εκείνος την πιάνει να τον κοιτάζει και της χαμογελάει διάπλατα. Απαλλαγμένη από συστολές και, καθώς απομακρύνεται όλο και περισσότερο χιλιομετρικά από το σπίτι της, καρφώνει το βλέμμα της επίμονα πάνω του. Για μερικά λεπτά ανταποκρίνεται κι αυτός, αλλά κάποια στιγμή στρίβει το κεφάλι του και αρχίζει να κοιτάζει προς το απέναντι παράθυρο. Ξαφνικά, ρίχνει μια γρήγορη ματιά στο ρολόι του, κατεβάζει τη βαλίτσα του και προχωρά προς την πόρτα. «Επόμενος σταθμός Μέγαρο Μουσικής. Next station Megaro Moussikis».

Εκείνη κατεβάζει με δυσκολία τη βαλίτσα της, ενώ τα χέρια της τρέμουν και στέκεται όρθια στην ουρά για αποβίβαση. Ανάμεσά τους υπάρχουν άλλοι δύο επιβάτες. Εκείνος, χωρίς να γυρίσει καθόλου το κεφάλι προς τα πίσω, κατεβαίνει στην αποβάθρα. Εκείνη ακολουθεί, περίπου ενάμισι μέτρο πιο πίσω. Αυτός αρχίζει να επιταχύνει το βήμα του. Ξαφνικά, ένα μικρό αγοράκι τρέχει κατά πάνω του με φόρα κι εκείνος το σηκώνει στον αέρα. Στο βάθος φαίνεται μια γυναίκα που κατευθύνεται προς τη μεριά τους. Το αγοράκι μπαίνει ανάμεσά τους, πιάνει από το ένα χέρι εκείνον κι από το άλλο τη γυναίκα και προχωρούν όλοι μαζί προς την έξοδο. Εκείνη κοιτάζει το ταμπλό με τα δρομολόγια στην απέναντι αποβάθρα. Τελευταίος συρμός σε 2’.

Κατερίνα Δημοπούλου