Σημειώματα

Στο δωμάτιο ακούγεται το “Don’t fear the reaper” από Blue Oyster Cult. Νύχτα Κυριακής με κουφόβραση. Αν έγραφα σοβαρά αυτή τη στιγμή, θα άφηνα στην ανθρωπότητα το πιο βαρύ μου κείμενο. Δεν είναι ακόμα η ώρα.

Απόψε θα ήθελα να συνομιλήσω με τους αγαπημένους μου καλλιτέχνες. Αλλά, είτε είναι αυτόχειρες, είτε έφυγαν νέοι. Έχω σκεφτεί πολλές φορές το τέλος. Κάτι όμως με τρομάζει. Δεν είναι το τέλος αλλά η ανυπαρξία. Ειδικά, όταν ξέρω ότι εγώ θα ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που θα τράβαγε από την μπλούζα αυτόν που θα στεκόταν στην άκρη μιας ταράτσας, αραδιάζοντάς του χίλιους λόγους να αγαπήσει την παρωδία που ζούμε..

Απόψε θα ήθελα με κάποιον να συνομιλήσω. Σήμερα άκουσα για τον Einstein και τον Kepler. Μνημόνευσα τον Matthew Lewis και τον Καλόγερό του, όταν είδα μια αμίλητη καλόγρια σε μια μικρή ξύλινη γοτθική εκκλησία. Χθες μου θύμισαν τη Dalida. Ίσως κανείς από αυτούς να μην ερχόταν να συνομιλήσει μαζί μου. Θα έχουν βρει άλλους μεγάλους να συμπνεύσουν εκεί που βρίσκονται.

Με κάποιον θέλω να μιλήσω. Στον πατέρα έχω ζητήσει να μην έρχεται. Κι εκείνος, αρκετά συνεργάσιμος, δε με αιφνιδίασε ποτέ, παρά μόνο ενύπνια. Και θα μου πεις, μίλα με τους ζωντανούς. Πώς; Σε ομάδες ποτέ δεν κόλλησα. Έγραφα κι έλεγα χαζομάρες, απλώς για να μοιραστώ κι εγώ κάτι στα ανθρώπινα. Ακολουθούσε πάντα αμήχανη σιωπή. Ενίοτε, πέταγα και κανένα καλό αστείο. Εκείνοι λύνονταν στο γέλιο κι εγώ σκεφτόμουν την ανυπαρξία.

Ποιος θα ήταν τόσο τολμηρός ώστε να συνομιλήσει απόψε μαζί μου; Ουδείς. Κι αν ξεκινούσαμε τα κρασιά, θα άρχιζα πάλι να συντονίζομαι σε ανθρώπινες συχνότητες και να κάνω εκείνα τα όνειρα που τόσο με κουράζουν. Θα φανταζόμουν σπίτια, αυτοκίνητα, δουλειές, συντάξεις, παιδιά, μονιμότητες, πνιγηρά Σαββατοκύριακα και κολλαριστά ρούχα. Θα έπεφτα ξερή για ύπνο από τα κρασιά. Και το πρωί θα ξυπνούσα πάλι με ακανόνιστο παλμό, τρόμο, ανησυχία, καρυωτακική διάθεση και μινόρε μελωδίες.

Γι’ αυτό σου λέω. Σε ποιον να μιλήσω; Δεν είμαι εγώ για τέτοια. Άσε και το βρήκα. Θα μιλήσω στο γάτο μου. Εκείνος κάτι παραπάνω ξέρει που γεννήθηκε γατί.

Κατερίνα Δημοπούλου

Leave a comment

Blog at WordPress.com.

Up ↑