Γράμμα μιας παγιδευμένης ψυχής

Κάθε μέρα ξυπνώ σε ένα στροβιλιζόμενο τίποτα. Η μυρωδιά του γαλλικού καφέ, η πρωινή μου σαγήνη. Οι σκέψεις μαυροφορούσες κλαίουσες πενθούν γι’ αυτά που έφυγαν και για εκείνα που δε θα προλάβουν να έρθουν.

Μια ματιά έξω από το παράθυρο, εικόνες συγκεχυμένες με τον απόκοσμο ψίθυρο μιας χαμένης νοσταλγίας. Θόρυβοι και βοές, διακόπτονται από την παροδική μελωδία του ακορντεόν, που ξεψυχά, αδύναμο να χωρέσει στους ρυθμούς του χάους.

Μοναδικό κίνητρο, η ανάγκη για ζωή. Ζωή, το δώρο των θεών και συνάμα μια τελεσίγραφη καταδίκη που υφίσταται η ψυχή. Δεν έχω πετύχει μεγάλα πράγματα. Προσπάθησα να κεράσω λίγη χαρά την ψυχή. Με λένε μελαγχολικό παιδί, είμαι κάτι πέρα από αυτό, ένας φιλόσοφος σε λάθος εποχή. Υπάρχω, για να παρατηρώ την ανθρωπότητα μέσα από το δικό μου παράθυρο. Η ψυχή μου λαχταρά να πετάξει στο πάνθεον των δημιουργών. Κι εγώ τη βαστώ δέσμια εδώ, να καταγράφει οδύνες και αιματοβαμμένες αλήθειες με ακριβή και βέβαιο προορισμό το πουθενά.

Οι άνθρωποι, μυστήρια όντα, κούκλες χωμάτινες, που με την ανεξήγητη δύναμή τους καταστρέφουν ένα πελώριο ουράνιο σώμα. Με λένε άνθρωπο, προχωρώ μαζί τους. Η ψυχή μου δεν ανήκει εδώ. Τους χαμογελώ και συνεχίζω αμίλητη το ταξίδι μου στην αδυσώπητη ανθρώπινη πραγματικότητα. Τους κοιτώ, μα δεν τους καταλαβαίνω, τους γνέφω να πορευτούμε μαζί, μα δεν αντιδρούν. Λες και κάτι άλλο αναζητά η ψυχή τους για να ολοκληρωθεί. Δεν τους ζητώ τίποτα πλέον, δεν με ακούνε, δεν με θέλουν εδώ.

Κρατώ ταπεινά μόνο μια θερμή παράκληση. Όταν η ψυχή μου φτερουγίσει σε άλλες διαστάσεις, όταν χαθώ στο δικό μου τίποτα, να αναζητήσουν τις παρακαταθήκες που σφράγισα με το μελάνι στις περγαμηνές μου. Βρίσκονται κρυμμένες στις στοές που με φιλοξενούν. Μία μνεία στο έργο μου. Ο μοναδικός τρόπος να συνεχίσω να υπάρχω. Αυτά που καταγράφω στο πέρασμά μου από αυτό το μονοπάτι, ένα μικρό δώρο για τις ψυχές που βρίσκονται στην αναμονή για αυτόν τον κόσμο.

Στην αιωνιότητα,

Κατερίνα Δημοπούλου