Στον ρομαντισμό που εκπνέει..

Ξεψυχά ο ρομαντισμός για τον ανήσυχο περιπατητή.

Όταν συναντά όλο και πιο σπάνια ανθρώπους που ταξιδεύουν.

Όταν συναντά όλο και πιο σπάνια ανθρώπους που ονειρεύονται.

Όταν έχουν περάσει πολλά χρόνια που δεν τρίζει πια η ξύλινη καρέκλα του παππού και της γιαγιάς.

Όταν απομυθοποιούνται γύρω του τα πάντα. Άνθρωποι, καριέρες, σπουδές..

Όταν οι παιδικοί φίλοι, που έκαναν όνειρα μαζί για μακρινές χώρες, κάνουν παιδιά και μπαίνουν στο δημόσιο.

Όταν παρατηρεί τους καλλιτέχνες, που ενθάρρυναν με τη μουσική και τις ταινίες τους την αντισυμβατική του ψυχή, να πολιτεύονται.

Όταν βλέπει σύγχρονους ποιητές να είναι σάτυροι και εκχυδαϊσμένοι αντί για εξευγενισμένοι.

Υπάρχει κάτι που του απομένει ακόμα. Η μουσική.

Μοναδικός του φόβος, μήπως πάψει να αισθάνεται δέος στο άκουσμα των πιο νοσταλγικών μινόρε..

Κατερίνα Δημοπούλου