Writer – Copy editor
Τα βράδια, πριν κοιμηθεί, φανταζόταν τον κόσμο σαν μια μεγάλη φούσκα, που όλο και μεγάλωνε και στρίμωχνε την αυτοσχέδια λέμβο του. Γύρω από τη φούσκα, ωκεανός, σκοτεινός και αχανής. Μέσα στη φούσκα, με μεγάλα φωτεινά γράμματα, οι κανόνες. Όσο λιγότερους ακολουθούσε κάποιος, τόσο περισσότερο κινδύνευε να βρεθεί έξω από τη φούσκα και να ριχτεί στον... Continue Reading →
Αν αρχίσω να μιλάω, θα μείνω μόνη.Θα με στοχεύσουν δείκτες δακτύλων ως φρενοβλαβή,πλάσμα δύστροπο που μιλάει στα ζώα και στα αντικείμενα,γιατί της τελείωσαν οι βολικές λέξεις προς τους ανθρώπους. Αν αρχίσω να μιλάω, ίσως κι ο νόμος ακόμα με εξορίσει,ίσως δεν υπάρξει πουθενά για μένα στέγη επαγγελματική.Αν αφήσω να με κυριεύσει το θηρίο που βρυχάται... Continue Reading →
Κι εκεί που για χρόνια ζούσα με την εντύπωση ότι θα έμενε ανεκπλήρωτο όνειρο, άνοιξα ξαφνικά τα μάτια μου και βρέθηκα στο πιο ξακουστό εμιράτο! "Βραδιές μαγικές... νύχτες αραβικές" έπαιζε στο μυαλό μου σε λούπα. Τρεις νύχτες μόνο γίναμε μύστες του μεγαλείου. Κάθε άνθρωπος της ταπεινής και κουρασμένης Ευρώπης σαστίζει μπροστά στη θέα των θεόρατων... Continue Reading →
Η μεταμόρφωσή μου. Θα φορέσω ένα κίτρινο ταγέρ. Ναι, κίτρινο, στο χρώμα του μίσους που παρακολουθώ σχεδόν σαράντα χρόνια... στο χρώμα του αστέρα που ευγνωμονώ κάθε πρωί που δεν με αγνόησε ακόμα. Θα σταθώ σε σικλαμέν γόβες και θα κοτσάρω στο κεφάλι μου μια περούκα ξανθές τρίχες σε χτένισμα καρέ. Θα βγω σε αστικό, ρυπαρό... Continue Reading →
Ο άνεμος έσπρωξε το παράθυρο και οι κουρτίνες σείστηκαν χορευτικά. Εισήλθε στο δωμάτιο αγέρωχος, με επιβλητικό παράστημα. Η μυρωδιά από λιβάνι, ανακατεμένη με άρωμα νοτισμένων λουλουδιών, είχε κατακλύσει τον χώρο για μία ακόμη φορά. Ο Μάριος έστρεψε το κεφάλι και τον κοίταξε. — Άργησες σήμερα. — Δες, που βάλαμε και δερβέναγα τώρα! Μικρέ… Θυμήσου λίγο... Continue Reading →
Katerina Dimopoulou 